Świetna książka! W odróżnieniu od podobnej, także znakomitej książki, innego autora Henryka Ćwięka, pod tytułem "Rotmistrz Sosonowski. As wywiadu Drugiej Rzeczypospolitej", książka Zacharskiego o niebo lepiej przybliża czytelnikowi tło rozgrywających się na kartach książki wydarzeń. Szczególnie świetnie pokazana jest w niej sytuacja polityczna Niemiec w dekadzie przedwojennej. Ich współpraca z bolszewikami. Jak pomimo zakazów wynikających z Traktatu Wersalskiego, wspólnie z Rosją, Niemcy budowały swoją potęgę militarną, przy okazji zbrojąc i wyposażając w nowoczesne technologie bolszewickiego potwora. Jak w 1922 roku we włoskim Rapallo oba kraje oszukały świat zachodni i zawarły tajny traktat wojskowy. I na tym tle historycznym, rola i znaczenie działalności polskiego agenta przedstawiała się jako nadzwyczajnie skuteczna i bardzo ważna. Jaka szkoda, że Zachód nie uwierzył w informacje polskiego wywiadu oparte na meldunkach Sosnowskiego. Informacje te były tak niezwykłe, że aż niewiarygodne dla niektórych polskich pracowników "dwójki". A przy okazji wyszło nasze rodzime, polskie piekiełko i zawiść, doprowadzająca do bezprawnego aresztowania Sosnowskiego przez polski wywiad! Marian Zacharski, jako były pracownik wywiadu doskonale czuł i świetnie opisał, sposób myślenia i postępowania bohatera książki. Ta pozycja to nie jest akademickie gadanie historyka. To raport z pracy agenta. Doskonale wyważone elementy budowania legendy agenta, zdobywania zaufania otoczenia, niesamowicie łatwego werbowania informatorów, w tym nadzwyczajne "załatwienie" gestapowskiego oficera kontrwywiadu, który miał rozpracowywać samego Sosnowskiego. To powieść sensacyjna, gdzie słynny James Bond mógłby co najwyżej nosić rotmistrzowi Sosnowskiemu meldunki z Centrali lub korbę od jego samochodu. To zapis działalności wybitnie inteligentnego człowieka, który wykorzystując swój "charm" rozkochiwał w sobie piękne kobiety, które zostały na koniec ścięte z rozkazu samego Hitlera! Ta książka to lekcja historii w wersji gotowego scenariusza dla filmu sensacyjnego.
Dziwna i niesamowita książka. Czasami jest jak muzyka poważna; taka trochę nastrojowa, nużąca, ekscytująca, piękna, a czasami okropna. Rzadko spotykany jest jej styl pisarski. Dopiero po kilkudziesięciu stronach złapałem jej rytm. Pełna klejnotów ale i zwykłej "chińszczyzny". Kobiety w powieści - irytujące. Bohater albo raczej bohaterowie (bo narrator też) - rzeczywiście niedzisiejsi. Nie mogę pojąć, jak można snobować się na tę książkę. Znam kilka o wiele lepszych, także z tej samej epoki pisarskiej. Jak czytam recenzje pięciogwiazdkowe i zapewnienia czytelników o jej doskonałości, to czasami zastanawiam się, czy ktoś ją naprawdę zrozumiał i dokładnie przeczytał. Albo co od niej tak naprawdę oczekiwał. Uważam, że aby ją z pożytkiem przeczytać, trzeba być w odpowiednim nastroju. To chyba książka dla trochę melancholików, ludzi z dołem psychicznym albo całkowicie znudzonych życiem. Raczej nie sięgnę po kolejne jej części. Ale dobrze, że ją poznałem. Natomiast zupełnie odrębną kwestią jest język pisarski. My Polacy mamy chyba niebywałe szczęście, że tłumaczem powieści był genialny Boy-Żeleński. Bo jak czytałem w recenzjach anglojęzycznych, tam co kolejne tłumaczenie, to nowe odkrycia w książce. Natomiast słowotwórstwo Boya jest nadzwyczajne. To jest prawdziwy deser w tej powieści. Język powieści jest niezależnie od jej treści największą wartością! Proust był geniuszem słowa pisanego, ale Boy-Żeleński jemu też dorównywał! ... Za to Proust, ma ładny nagrobek na Père-Lachaise.
